Regina schrijft

Ik heb ADHD en ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Dit hoorde ik vlak na mijn vierendertigste verjaardag. Het is niet het enige antwoord op al mijn levensvragen. Niet de ultieme verklaring voor alle moeilijkheden waar ik ooit tegenaan ben gelopen. Wel een van de allergrootste "ojaaaaaa" momenten van mijn leven naast het ontdekken dat ik een donorkind ben. Heb ik dan nu een identiteitscrisis in het kwadraat? Misschien een beetje. Als je een aantal jaar geleden had gezegd dat ik ADHD en ASS zou hebben, had ik je uitgelachen. Terwijl als ik nu met een andere bril naar mijzelf terugkijk. All the signs were there. En dat eigenlijk al vanaf dat ik een kind was. Dat is dan weer een voordeel van een kilo's zwaar jeugdzorgdossier onderin je kast hebben liggen. De grote storing of 500 internal server error kwam alleen pas toen ik moeder werd. Toen raakten alle laatjes vol, gingen laatjes niet meer open of dicht. Soms probeerde ik nog wel eens een te vol laatje dicht te stampen do...

Mijn hoofd is een disco.  "Je praat wel veel he" "Jij praat altijd zo hard" "Hoezo kan je niet opruimen? Iedereen kan dat" "Zat je weer te dromen" "Je hebt zoveel potentie" "Kun je eens een keer stil zitten" "Maak gewoon een to do lijstje" "Je bent gewoon lui" "Wat ben jij chaotisch zeg" "Ben je al weer je sleutels kwijt?" "Hoe kan je nou vergeten te eten of te drinken?!" "Je doet niet goed genoeg je best" Mijn hoofd wil continue dansen en springen maar mijn lijf heeft geleerd om stil en zo onzichtbaar mogelijk te zijn, want zo zijn meisjes. Dus pluk en friemel ik aan mijn gezicht, mijn sieraden en wiebelen mijn tenen de hele dag in mijn schoenen. Ik probeer mijn gedachten bij een gesprek met iemand te houden maar de muziek is te hard, het licht schittert, ik voel een velletje aan mijn vinger dat er nu direct afgepulkt moet worden, oh kijk de verf bladder...

Het is al weer even geleden dat ik iets schreef in "the donor chronicles". Het is ook al weer bijna twee jaar geleden dat mijn wereld volledig op zijn kop werd gezet en ik hoorde dat ik donorkind ben. Vier je zo een jubileum met een taart? Met slingers? Als een soort wedergeboorte? Krijg je bij tien jaar donorkind zijn een lintje? Een bos bloemen bij vijf jaar? De oceaan aan gevoelens en emoties is de laatste weken weer onrustig. En weer voelt het even alsof ik met mijn ene been in mijn eigen wereld sta en met mijn andere been in de wereld van donorkind zijn en zoveel halfbroers- en zussen hebben.  Ik werd geraakt door iets wat één van mijn halfzussen zei in een aflevering van de DNAzaten. Dat er namelijk niet eens genoeg weken in het jaar zijn om elke week één van onze halfbroers of -zussen te ontmoeten. Hoe cru is het om je hele leven al op zoek te zijn naar een puzzelstukje en het dan te vinden in zo een grote groep geweldge mensen. Maar je dan beseffen dat je eigenlijk mi...

  Wanneer iemand dit leest heb ik waarschijnlijk al alle stadia van zenuwen doorgemaakt. Klamme en trillende handjes, geen hap door mijn keel krijgen en hier en daar misschien een slapeloze nacht.  De zenuwen gieren door mijn lijf. Maar hij is live! Luister de podcast nu  hier , als je een intro nodig hebt kun je ook eerst luisteren naar de explainer !  Een kleine tussenstop op een reis naar acceptatie van mijzelf, wat ik heb meegemaakt en wie ik hierdoor ben geworden. Het is maar een klein fragment. Maar als ik dan bedenk dat een van mijn bijna permanente leerdoelen in het leven is om mij kwetsbaar op te stellen en mij open durf te stellen voor anderen. Dit moet wel een gigantische mijlpaal zijn.  Dit is mijn verleden, heden en toekomst. Dit is wie ik was, ben geworden en wie ik zal zijn. Super trots op mijn kaas-siblings Jelmer & Juul die hier zoiets moois van hebben gemaakt. Niet alleen van mijn verhaal maar ook dat van mijn andere halfbroers- en zussen d...

 Lieve jongere ik, Ik weet dat je je alleen voelt. Je kijkt soms in de spiegel en vraagt je af waarom je niet al hebt opgegeven, dit leven. Zand glijdt door je vingers en je bedenkt je waarom het leven niet zo vluchtig kan zijn. Je verlangt ernaar om omarmd te worden, je geliefd te voelen, gezien te worden. Maar je bent ervan overtuigd dat je het niet waard bent. Zwijgen is je pantser en je waant je onzichtbaar. Je verliest je soms in schrijven, hopend dat niemand je boek opent.  Er staat je nog zoveel te wachten, zoveel te leren en zoveel te zien. Je zult weer voelen, echt gaan leven. Je zal nog vaker moeten vechten, maar je bent sterk. Je zal een antwoord krijgen op een belangrijke vraag waar je nu nog over zwijgt en niet durft te stellen. Je pantser zal gebroken worden en je gaat leren dat dat oké is. Je gaat omarmd worden, gezien worden en je geliefd voelen. Je gaat meemaken dat anderen niet alleen bestaan om je in de steek te laten. Je gaat zelf nieuw leven creëeren, holy...

   ; Het tij keert niet, het is altijd vloed.  In de nacht bid ik dat het water,  enkel mijn voeten zal kussen.  Maar ik word weer wakker met  het zilte water aan mijn lippen.  Ik zwem niet en  ik verdrink niet.  Ik sta aan de rand,  kijkend in de diepte.  De val gaat komen,  ik voel het.  Ik spring maar val niet.  Zwevend tussen de duisternis en veilige grond.  Ik zie de zon enkel,  aan de horizon.  Lange schaduwen werpend,  over elk pad wat ik bewandel.  Een nieuwe schaduw,  een nieuwe angst.   Dit is mijn schaduwland.  Waarin ik overleef,  maar niet leef.

  Ik ben nooit bang geweest in het duister of in de diepe dalen van het leven. Ik was bang voor het uitzicht op de toppen van datzelfde leven. Ik heb geen hoogtevrees maar vrees om te vallen. De fundering van mijn leven is gebouwd op onstabiele grond in de schaduw van deze berg. Een huis waar nooit een dak op heeft gezeten, de muren altijd onaf zijn geweest. Van deze grond kon ik niet vallen en waande ik mij veilig. Ik vocht tegen monsters, het duister. De eindeloze regen die door het dak viel, tot ik uitgeput was. Ik bouwde mijn eigen huis op een lange tocht naar boven uit de schaduw. Niet bovenop de top, maar ergens in het midden. Met uitzicht op die eens onbereikbare top en dat huis in de schaduw. Waar het soms ook regent of de mist overtrekt. Maar waar ik ook de zon kan voelen. Daar waar de bomen van kleur veranderen met elk nieuw seizoen. Een huis gevuld met de lach van een kind, waar de muren sterk zijn. Hier kan ik schuilen als het regent. Ik verlangde wel eens terug naar ...

 30 mei  de Dag van het Donorkind Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik donorkind was leefde ik tussen twee werelden. De wereld die ik kende en veilig was, was het water ineens woest en de bergen plots kilometers hoger. De wereld daarnaast was gehuld in een dichte mist, die wereld kende ik immers nog niet. Een wereld waarin de mogelijkheid bestond dat ik “nog een familie” had. Ik had natuurlijk nooit verwacht dat achter die mist inmiddels meer dan 50 halfbroers en –zussen zouden staan.   Ik ging de weken daarop naar mijn werk en alle andere dingen die ik dagelijks deed. Maar ik probeerde op die momenten niet te denken aan de onbekende tweede wereld op mijn schouders. Pas als ik avonds op de bank zat voelde ik het gewicht van die twee werelden en bezweek ik onder dat gewicht. Ik kropte mijn gevoel en gedachten op omdat ik er niet over kon praten of durfde te praten. Of ik ooit zou willen uitzoeken wat precies mijn afkomst was en wie daarbij zou horen wist ik al helema...

 The donor chronicles  driehonderdvijfenzestig dagen,  een verjaardag,  een nieuwe baan,   een diploma,  vijftig broers en zussen,  later.  Precies een jaar geleden kreeg ik "dat” telefoontje van het FIOM. Ik ben verwant aan dokter Wildschut en kreeg er op dat moment direct meer dan 30 halfbroers en zussen bij. Een jaar later zijn we inmiddels met meer dan 50...  Als iemand mij nu vraagt "wat doet het met je?" weet ik het eigenlijk nog steeds niet zo goed. De dagen dat ik tussen twee werelden lijk te leven worden wel steeds minder, ik voel mij steeds minder vaak alsof ik uit letterlijk twee helften besta. Ik schrik ook minder vaak van het plotselinge besef dat we met zoveel zijn en dat ik überhaupt een donorkind ben. Went het? Nee nooit, denk ik. Ook het besef dat er nog wel meer van ons "moeten" zijn. En de verdrietige gedachte dat er misschien broers en zussen zijn die we nooit zullen kennen omdat ze niet meer onder ons zijn. ...

  "I'd rather be a lover than a fighter  'Cause all my life, I've been fighting Never felt a feeling of comfort, oh And all this time, I've been hiding"  Als ik alleen ben heb ik tenminste niets te verliezen. Als ik alleen ben word ik niet gekwetst. Als ik alleen ben kan niemand mij afwijzen. Als ik maar onopvallend ben genoeg ziet niemand mij. Als ik alles goed doe val ik niet op. In een onveilige jeugd waren dit de dingen die ik veel te jong mijzelf toefluisterde. Het fluisteren groeide naar een rotsvast geloof als volwassene dat ik beter alleen kon zijn. Ik was als kind al zoveel "verloren" als ik al iets of iemand had, ik geloofde er niet in dat als ik later "groot" zou zijn het anders zou zijn. Ik kon maar beter geen vriendjes of vriendinnetjes maken en ik kon ook maar beter niets over mijzelf vertellen. En er was niemand die mij beter leerde. Ik werd een volwassene die er op vertrouwde dat als ik alleen zou zijn ik ook nooit meer ver...

Onrust en the greater good. De afgelopen weken waren weer een rollercoaster. Al het nieuws over andere zogenoemde "spermadokters" geeft mij weer een nieuw besef van hoe fucked up het eigenlijk is. Ik kan met vlagen geen rust vinden en dan voelt het weer alsof ik bevroren ben en iedereen om mij heen doorgaat. Dan breekt er weer een periode aan dat ik het opnieuw een plekje moet geven.  The greater good is voor mij dat er meer openheid komt naar donorkinderen toe vanuit hun ouders maar ook meer openheid over de misstanden die hebben plaatsgevonden in een periode waarin doneren nog anoniem kon. Daarom ben ik ook enorm trots op alle persoonlijke verhalen van mijn halfbroers-en zussen maar ook andere donorkinderen. The greater good is voor mij niet dat de buurvrouw van Pietje kan zeggen dat "wij" nakomelingen zijn van een viespeuk of dat Pietje even wil vertellen dat onvruchtbaarheid met een reden bestaat. En dan nog niet te spreken over de ontelbare reacties over dankba...

 ik open mijn ogen  vrees niet langer meer herrezen uit de as  van voorbije duisternis voelt de aarde niet langer  broos onder mijn voeten spreid ik mijn armen  wankel ik niet langer meer mijn wortels zijn niet oud en reiken niet ver maar ik groeide ze zelf de storm raakt mij niet meer zijn adem slechts een slag van een vleugel

Dankbaarheid. 🗣️ PSA vooraf; ik ben nu wel op het punt dat ik vind dat ik er zeker mag zijn.  Ik vind dankbaarheid moeten zijn omtrent mijn herkomst zo een bijzonder apart ding. "Die ouders moeten maar gewoon dankbaar zijn" of "dankbaar zijn dat je er toch bent gekomen". Mijn leven maar vooral mijn jeugd was een heftige rollercoaster en zwaar. Ik voelde mij nergens thuis, dat is een ding denk ik met opgroeien in de Jeugdzorg. Ik had geen idee wie ik was, wie ik wilde zijn of wie ik moest zijn. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik dacht er niet te mogen zijn. Of er gewoon niet meer wilde zijn. Toen ik hoorde over mijn ontstaan schoot er ook even door mijn hoofd "zie je nou wel, ik had er niet moeten zijn". Ik ben dankbaar voor het leven wat ik zelf heb gecreëerd. Dat waar ik hard voor heb gevochten en geknokt. Ik voel niet dat ik dankbaar hoef te zijn voor het leven wat mij is "gegeven". 

  De donor chronicles zes maanden later... Het is inmiddels bijna een half jaar geleden dat ik DAT telefoontje op een vrijdagmiddag kreeg van het FIOM. Ik kan mij nog de vlinders en tegelijkertijd de steen in mijn maag herinneren toen ik het nummer deels herkende. De dagen of weken erna kan ik mij nog amper herinneren. Er gaan weken voorbij waarin ik er nauwelijks bij stil sta. Maar er zijn ook dagen waarop ik gevoelsmatig op een druk perron sta en iedereen aan mij voorbij rent. Dan voelt het bestaan van zoveel broers en zussen of hoe ik überhaupt bent ontstaan onwerkelijk en overweldigend. De momenten dat het een formeel onderwerp is zoals de afsluiting van het externe onderzoek maken het nog echter en ook confronterender. Alles gaat door, een nieuwe baan en het opgroeien van ons kind. In de kleine stukjes van mijn tijd die dan nog overblijven moet ik deze hele wetenschap nog verwerken. Een paar weken terug vroeg iemand of iets in de familie voorkwam. Voor ik het wist floepte i...