November 2022 - een aankomend jubileum

Het is al weer even geleden dat ik iets schreef in "the donor chronicles". Het is ook al weer bijna twee jaar geleden dat mijn wereld volledig op zijn kop werd gezet en ik hoorde dat ik donorkind ben. Vier je zo een jubileum met een taart? Met slingers? Als een soort wedergeboorte? Krijg je bij tien jaar donorkind zijn een lintje? Een bos bloemen bij vijf jaar?

De oceaan aan gevoelens en emoties is de laatste weken weer onrustig. En weer voelt het even alsof ik met mijn ene been in mijn eigen wereld sta en met mijn andere been in de wereld van donorkind zijn en zoveel halfbroers- en zussen hebben. 

Ik werd geraakt door iets wat één van mijn halfzussen zei in een aflevering van de DNAzaten. Dat er namelijk niet eens genoeg weken in het jaar zijn om elke week één van onze halfbroers of -zussen te ontmoeten. Hoe cru is het om je hele leven al op zoek te zijn naar een puzzelstukje en het dan te vinden in zo een grote groep geweldge mensen. Maar je dan beseffen dat je eigenlijk misschien vijf levens nodig hebt om ze allemaal te leren kennen en onderdeel van jezelf te laten worden en we hebben er maar één. 

Van buitenstaanders lees je vaak reacties "dat we maar dankbaar moeten zijn" of "waarom zou je boos zijn". Ik ben boos omdat het niet behapbaar is om zo een grote nieuwe familie te krijgen als je al zo een groot deel van je leven er op hebt zitten, het is überhaupt niet behapbaar om zoveel broers en zussen te hebben. Ik ben boos omdat er vaders en kinderen zijn die op elkaar hadden moeten lijken omdat ze was verteld dat ze een biologische band zouden delen en ze dat ineens niet doen. Ik ben boos omdat met elk nieuw stukje wat je van jezelf ontdekt er soms ineens een schuldgevoel ontstaat, mag ik op zoek zijn naar dit nieuwe stukje? Kwets ik hier niemand mee? Ik ben boos omdat niemand van ons dit schuldgevoel zou mogen dragen.

Overigens ben ik niet alleen maar boos de laatste weken. Ik ben ook echt heel erg trots op mijn halfbroers en - zussen in de podcastafleveringen die live zijn gekomen van DNAzaten (Jelmer & Juul) en op die daarbuiten natuurlijk. Dat we allemaal een klein stukje van onszelf opofferen in de hoop dat we onder andere buiten het schandaal kunnen treden. En het geweldige boek van Jelmer (KID) wat ik deze week heb uitgelezen, waar zoveel herkenning en waarheid in zit. En ik ben geraakt door hoeveel mensen geraakt zijn door een voor mij hele belangrijke zin die ik anderhalf jaar geleden schreef "ik heb een stukje van mijzelf gevonden terwijl ik alles mag houden wat ik al had".

To be continued...