Maart 2022 - Blauwe plekken op mijn ziel

"I'd rather be a lover than a fighter
'Cause all my life, I've been fighting
Never felt a feeling of comfort, oh
And all this time, I've been hiding"

Als ik alleen ben heb ik tenminste niets te verliezen. Als ik alleen ben word ik niet gekwetst. Als ik alleen ben kan niemand mij afwijzen. Als ik maar onopvallend ben genoeg ziet niemand mij. Als ik alles goed doe val ik niet op. In een onveilige jeugd waren dit de dingen die ik veel te jong mijzelf toefluisterde. Het fluisteren groeide naar een rotsvast geloof als volwassene dat ik beter alleen kon zijn. Ik was als kind al zoveel "verloren" als ik al iets of iemand had, ik geloofde er niet in dat als ik later "groot" zou zijn het anders zou zijn. Ik kon maar beter geen vriendjes of vriendinnetjes maken en ik kon ook maar beter niets over mijzelf vertellen. En er was niemand die mij beter leerde. Ik werd een volwassene die er op vertrouwde dat als ik alleen zou zijn ik ook nooit meer verlaten zou kunnen worden. Ik dacht dat ik onverwoestbaar was.

En toen kreeg ik zelf een kind, de confrontatie was echt en pijnlijk. Daardoor moest ik wel diepgaan en nog een laatste keer echt vechten om alles een plekje te geven. Ik vecht nog steeds af en toe met mijzelf en vooral tegen mijzelf. Het benauwd mij soms nog steeds als ik besef dat er mensen zijn die om mij geven. Maar ik ben ook eindelijk verder gegaan. Ik ben niet zo groot maar als ik denk aan hoe ik ben gegroeid de afgelopen vier jaar voel ik mij "10 feet tall".

En dat kleine meisje vijventwintig jaar geleden dat zo graag onopvallend wilde zijn zou echt niet geloven dat ik vorig jaar een knalrode jas heb gekocht. Ik zou haar zoveel willen zeggen maar vooral dat ze het waard is.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Stuiterballen en disco's in mijn hoofd - volume 2

Ik heb ADHD en ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Dit hoorde ik vlak na mijn vierendertigste verjaardag. Het is niet het enige antwoord op al mijn levensvragen. Niet de ultieme verklaring voor alle moeilijkheden waar ik ooit tegenaan ben gelopen. Wel een van de allergrootste "ojaaaaaa" momenten van mijn leven naast het ontdekken dat ik een donorkind ben. Heb ik dan nu een identiteitscrisis in het kwadraat? Misschien een beetje. Als je een aantal jaar geleden had gezegd dat ik ADHD en ASS zou hebben, had ik je uitgelachen. Terwijl als ik nu met een andere bril naar mijzelf terugkijk. All the signs were there. En dat eigenlijk al vanaf dat ik een kind was. Dat is dan weer een voordeel van een kilo's zwaar jeugdzorgdossier onderin je kast hebben liggen. De grote storing of 500 internal server error kwam alleen pas toen ik moeder werd. Toen raakten alle laatjes vol, gingen laatjes niet meer open of dicht. Soms probeerde ik nog wel eens een te vol laatje dicht te stampen do...

Juli 2021

Ik ben vast geadopteerd. Jij bent er vast een van de melkboer. Weet je zeker dat je vader wel je vader is. Jullie lijken echt niet op elkaar he. Er zijn zelden momenten geweest in mijn bewuste leven dat ik niet in een soort identiteitscrisis verkeerde. Ik hou zielsveel van mijn broer en zusje maar er is geen ontkennen aan dat ik heel ons leven al compleet anders was, een ieder die ons kent kan dat erkennen. Niet beter, niet slechter maar gewoon anders. We zijn niet uit hetzelfde hout gesneden en begrijpen elkaar soms of eigenlijk vaak helemaal niet. Het gaat verder dan niet dezelfde kleur ogen, haarkleur of interesses. Onze verschillende kijk op het leven of de dingen die we meemaken, de paden die we bewandelen zorgen er voor dat we elkaar soms kwijt raken in dit leven en toch vinden we elkaar weer terug. Het is ook niet te missen dat ik niet dezelfde trouwe bruine ogen heb als papa of zijn zwarte haar. Het is een onderbuikgevoel wat aan mij knaagde maar ook soms jarenlang ...

Mijn hoofd is een disco

Mijn hoofd is een disco. "Je praat wel veel he" "Jij praat altijd zo hard" "Hoezo kan je niet opruimen? Iedereen kan dat" "Zat je weer te dromen" "Je hebt zoveel potentie" "Kun je eens een keer stil zitten" "Maak gewoon een to do lijstje" "Je bent gewoon lui" "Wat ben jij chaotisch zeg" "Ben je al weer je sleutels kwijt?" "Hoe kan je nou vergeten te eten of te drinken?!" "Je doet niet goed genoeg je best" Mijn hoofd wil continue dansen en springen maar mijn lijf heeft geleerd om stil en zo onzichtbaar mogelijk te zijn, want zo zijn meisjes. Dus pluk en friemel ik aan mijn gezicht, mijn sieraden en wiebelen mijn tenen de hele dag in mijn schoenen. Ik probeer mijn gedachten bij een gesprek met iemand te houden maar de muziek is te hard, het licht schittert, ik voel een velletje aan mijn vinger dat er nu direct afgepulkt moet worden, oh kijk de verf bladder...

Regina schrijft

Zoeken in deze blog