Mei 2022

The donor chronicles

driehonderdvijfenzestig dagen,

een verjaardag,

een nieuwe baan,

een diploma,

vijftig broers en zussen,

later.

Precies een jaar geleden kreeg ik "dat” telefoontje van het FIOM. Ik ben verwant aan dokter Wildschut en kreeg er op dat moment direct meer dan 30 halfbroers en zussen bij. Een jaar later zijn we inmiddels met meer dan 50...

Als iemand mij nu vraagt "wat doet het met je?" weet ik het eigenlijk nog steeds niet zo goed. De dagen dat ik tussen twee werelden lijk te leven worden wel steeds minder, ik voel mij steeds minder vaak alsof ik uit letterlijk twee helften besta. Ik schrik ook minder vaak van het plotselinge besef dat we met zoveel zijn en dat ik überhaupt een donorkind ben. Went het? Nee nooit, denk ik. Ook het besef dat er nog wel meer van ons "moeten" zijn. En de verdrietige gedachte dat er misschien broers en zussen zijn die we nooit zullen kennen omdat ze niet meer onder ons zijn.

Buiten de veilige bubbel van dat ik graag schrijf vind ik het nog moeilijk om er in het echt over te praten. Alle sensatie in de media er omheen maken het niet per definitie makkelijker. Het blijft iets wat buitenstaanders toch vaak “shockerend” vinden. Een paar maanden terug vroeg een relatief onbekende of iets vaker in de familie voorkwam. En voor ik het doorhad floepte ik eruit “dat is een beetje lastig want ik heb meer dan 30 broers en zussen".

“Oh".

Of dit mij veranderd heeft? Nee.

Of ik anders naar mijzelf ben gaan kijken? Ja.

Of ik mezelf beter heb leren kennen? Ja.

Ik ben nog steeds dezelfde persoon als voor dit nieuwe boek werd geopend. Alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt heeft mij gemaakt tot de persoon wie ik vandaag ben. Als ik mijzelf nu in één woord zou moeten beschrijven na dit jaar? Veerkracht. Ik durfde mijzelf nooit zo te zien, maar na deze driehonderdvijfenzestig durf ik dat.

Ik overwin. ❤️

Reacties

Populaire posts van deze blog

Stuiterballen en disco's in mijn hoofd - volume 2

Ik heb ADHD en ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Dit hoorde ik vlak na mijn vierendertigste verjaardag. Het is niet het enige antwoord op al mijn levensvragen. Niet de ultieme verklaring voor alle moeilijkheden waar ik ooit tegenaan ben gelopen. Wel een van de allergrootste "ojaaaaaa" momenten van mijn leven naast het ontdekken dat ik een donorkind ben. Heb ik dan nu een identiteitscrisis in het kwadraat? Misschien een beetje. Als je een aantal jaar geleden had gezegd dat ik ADHD en ASS zou hebben, had ik je uitgelachen. Terwijl als ik nu met een andere bril naar mijzelf terugkijk. All the signs were there. En dat eigenlijk al vanaf dat ik een kind was. Dat is dan weer een voordeel van een kilo's zwaar jeugdzorgdossier onderin je kast hebben liggen. De grote storing of 500 internal server error kwam alleen pas toen ik moeder werd. Toen raakten alle laatjes vol, gingen laatjes niet meer open of dicht. Soms probeerde ik nog wel eens een te vol laatje dicht te stampen do...

Juli 2021

Ik ben vast geadopteerd. Jij bent er vast een van de melkboer. Weet je zeker dat je vader wel je vader is. Jullie lijken echt niet op elkaar he. Er zijn zelden momenten geweest in mijn bewuste leven dat ik niet in een soort identiteitscrisis verkeerde. Ik hou zielsveel van mijn broer en zusje maar er is geen ontkennen aan dat ik heel ons leven al compleet anders was, een ieder die ons kent kan dat erkennen. Niet beter, niet slechter maar gewoon anders. We zijn niet uit hetzelfde hout gesneden en begrijpen elkaar soms of eigenlijk vaak helemaal niet. Het gaat verder dan niet dezelfde kleur ogen, haarkleur of interesses. Onze verschillende kijk op het leven of de dingen die we meemaken, de paden die we bewandelen zorgen er voor dat we elkaar soms kwijt raken in dit leven en toch vinden we elkaar weer terug. Het is ook niet te missen dat ik niet dezelfde trouwe bruine ogen heb als papa of zijn zwarte haar. Het is een onderbuikgevoel wat aan mij knaagde maar ook soms jarenlang ...

Mijn hoofd is een disco

Mijn hoofd is een disco. "Je praat wel veel he" "Jij praat altijd zo hard" "Hoezo kan je niet opruimen? Iedereen kan dat" "Zat je weer te dromen" "Je hebt zoveel potentie" "Kun je eens een keer stil zitten" "Maak gewoon een to do lijstje" "Je bent gewoon lui" "Wat ben jij chaotisch zeg" "Ben je al weer je sleutels kwijt?" "Hoe kan je nou vergeten te eten of te drinken?!" "Je doet niet goed genoeg je best" Mijn hoofd wil continue dansen en springen maar mijn lijf heeft geleerd om stil en zo onzichtbaar mogelijk te zijn, want zo zijn meisjes. Dus pluk en friemel ik aan mijn gezicht, mijn sieraden en wiebelen mijn tenen de hele dag in mijn schoenen. Ik probeer mijn gedachten bij een gesprek met iemand te houden maar de muziek is te hard, het licht schittert, ik voel een velletje aan mijn vinger dat er nu direct afgepulkt moet worden, oh kijk de verf bladder...

Regina schrijft

Zoeken in deze blog