Dit hoorde ik vlak na mijn vierendertigste verjaardag.
Het is niet het enige antwoord op al mijn levensvragen. Niet de ultieme verklaring voor alle moeilijkheden waar ik ooit tegenaan ben gelopen. Wel een van de allergrootste "ojaaaaaa" momenten van mijn leven naast het ontdekken dat ik een donorkind ben.
Heb ik dan nu een identiteitscrisis in het kwadraat? Misschien een beetje.
Als je een aantal jaar geleden had gezegd dat ik ADHD en ASS zou hebben, had ik je uitgelachen. Terwijl als ik nu met een andere bril naar mijzelf terugkijk. All the signs were there. En dat eigenlijk al vanaf dat ik een kind was. Dat is dan weer een voordeel van een kilo's zwaar jeugdzorgdossier onderin je kast hebben liggen.
De grote storing of 500 internal server error kwam alleen pas toen ik moeder werd. Toen raakten alle laatjes vol, gingen laatjes niet meer open of dicht. Soms probeerde ik nog wel eens een te vol laatje dicht te stampen door mijn kont er tegen aan te gooien of ik propte het ene in het andere laatje. Maar het werd een grote puinhoop in mijn hoofd. Voordat ik moeder werd hoefde ik alleen maar voor mijzelf te zorgen en dat redde ik prima met allerlei trucjes en handigheidjes.
Hoe het "hoort" en "moet" gingen alleen steeds zwaarder op mijn schouders drukken vanaf het moment dat ik moeder werd. Daar was ik eigenlijk al mijn hele leven zo mee bezig, hoe het hoort en moet kreeg ik maar niet voor elkaar. En dan komt er ook nog eens bij dat het moederschap al zoveel hoe het "hoort" en "moet" omvat, maatschappelijk gezien. Alle trucjes en handigheidjes verdwenen als sneeuw voor de zon. Nu moest ik voor twee mensen gaan zorgen en de trukendoos was immers maar voor één persoon gemaakt.
Toen wij in het traject kwamen voor mogelijke diagnoses bij kind ging er langzaam aan ineens een lichtje branden. Ik ging mij immers meer verdiepen in wat ADHD en ASS nou eigenlijk is.
En zo kwam ik ook steeds meer verhalen tegen van andere vrouwen en dan voornamelijk moeders. Niet de verhalen van stuiterende, op tafels springende en "brutale" jongetjes of de Kees Momma's. Maar verhalen van vrouwen die zichzelf altijd al door het leven moesten slepen en toen ze moeder werden brak dat sleeptouw ineens en verloren ze zichzelf. We worden alleen niet gezien. Als klein meisje niet, als puber niet, als volwassen vrouw niet of als moeder niet. Ik voel mij zo ontzettend gesterkt en minder alleen door al deze verhalen van ontzettende krachtige vrouwen. En ik hoop dat ik dat ooit terug kan geven, dat er ergens een vrouw is die denkt "ik ben niet alleen" als ze mijn verhaal tegenkomt en zich ook gesterkt voelt. Al is het maar één, je bent niet alleen en ik zie jou. Geef het door aan de volgende. ❤️
Ik voel echter ook een hele dikke, vette en grote "dit MOET beter". Maar hoe?!
------
Sinds een aantal weken slik ik medicatie, wat geen alles-weg-nemende oplossing is maar een hulpmiddel.
Het is alsof het leven en de dag ineens een noise cancelling functie hebben die ik zelf kan aanzetten. Er gaat een deel van de neurotypische wereld open die ik nog nooit heb gezien. Ik ben daar heel blij mee maar toch is het ook fijn om af en toe de noise cancelling weer even uit te schakelen, want stil is ook maar zo stil.
En ik heb ook superkrachten. Met mijn hyperfocus verzet ik de grootste bergen. Ik zie wat jij niet ziet. Geen gespreksonderwerp? Ik heb een hoofd vol. En hoe hard het ook stormt, ik blijf staan. Hou je maar vast aan mij. Als ik dan af en toe mag vasthouden aan jouw superkrachten.
To be continued.....
Reacties
Een reactie posten