Onrust en the greater good.
De afgelopen weken waren weer een rollercoaster. Al het nieuws over andere zogenoemde "spermadokters" geeft mij weer een nieuw besef van hoe fucked up het eigenlijk is. Ik kan met vlagen geen rust vinden en dan voelt het weer alsof ik bevroren ben en iedereen om mij heen doorgaat. Dan breekt er weer een periode aan dat ik het opnieuw een plekje moet geven.
The greater good is voor mij dat er meer openheid komt naar donorkinderen toe vanuit hun ouders maar ook meer openheid over de misstanden die hebben plaatsgevonden in een periode waarin doneren nog anoniem kon. Daarom ben ik ook enorm trots op alle persoonlijke verhalen van mijn halfbroers-en zussen maar ook andere donorkinderen. The greater good is voor mij niet dat de buurvrouw van Pietje kan zeggen dat "wij" nakomelingen zijn van een viespeuk of dat Pietje even wil vertellen dat onvruchtbaarheid met een reden bestaat. En dan nog niet te spreken over de ontelbare reacties over dankbaarheid. De sensatiekoppen die soms voorbij komen in de kranten of online maken het ook niet makkelijker om ons los te koppelen van een schandaal en ons als mensen met een gezicht te zien. Maar dat zijn we wel.
Reacties
Een reactie posten