Mijn hoofd is een disco

Mijn hoofd is een disco. 

"Je praat wel veel he"

"Jij praat altijd zo hard"

"Hoezo kan je niet opruimen? Iedereen kan dat"

"Zat je weer te dromen"

"Je hebt zoveel potentie"

"Kun je eens een keer stil zitten"

"Maak gewoon een to do lijstje"

"Je bent gewoon lui"

"Wat ben jij chaotisch zeg"

"Ben je al weer je sleutels kwijt?"

"Hoe kan je nou vergeten te eten of te drinken?!"

"Je doet niet goed genoeg je best"

Mijn hoofd wil continue dansen en springen maar mijn lijf heeft geleerd om stil en zo onzichtbaar mogelijk te zijn, want zo zijn meisjes. Dus pluk en friemel ik aan mijn gezicht, mijn sieraden en wiebelen mijn tenen de hele dag in mijn schoenen.

Ik probeer mijn gedachten bij een gesprek met iemand te houden maar de muziek is te hard, het licht schittert, ik voel een velletje aan mijn vinger dat er nu direct afgepulkt moet worden, oh kijk de verf bladdert van de muur, ik moet straks nog boodschappen doen, heb ik wel gegeten?

Misschien weet ik nog precies wat ik 687 dagen geleden aanhad of heb gegeten maar elke dag ben ik mijn sleutels of portemonnee kwijt en bedenk ik mij om drie uur ineens dat ik nog niets gegeten of gedronken heb. 

Honderden lijstje heb ik gemaakt en tientallen agenda's en boekjes gekocht in de hoop dat ik ergens zou komen, dat ik net zo opgeruimd en georganiseerd kon zijn als andere mensen. En elke keer als het niet lukte ben ik streng en gemeen tegen mijzelf geweest omdat ik had geleerd dan je lui was of gewoon niet je best deed. Vaak wil ik iets graag of eigenlijk meerdere dingen maar bevries ik, alsof mijn hoofd niet meer weet hoe het moet of überhaupt nooit heeft geweten hoe het moet. Ik begin vaak met goede moed aan dingen maar op de helft haak ik af en ben ik weer teleurgesteld in mijzelf.

Kinderen zijn je grootste spiegels zeggen ze. Begin dit jaar hadden we de intake voor ADHD/ASS-diagnostiek bij onze zoon. Een half jaar later sta ik zelf op de wachtlijst. 

Als iemand mij dit vorig jaar had verteld had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Ik ben opgegroeid met het idee dat ADHD jongens waren die in de klas een discofeestje maakten, de hele dag aan het stuiteren of luid waren. Terwijl ik al zolang ik mij kan herinneren discoballen en stuiterballen in mijn hoofd heb en mijn hoofd nooit niet luid is. 

En de waarheid is dat ik altijd al heel erg mijn best heb gedaan. 

To be continued.....